Four Seasons Hotel
In het kiezen van het Marunouchi-district voor zijn nieuwe hotel in Tokio, vond de Four Seasons een locatie die pulseert met de fêng shui van macht. Op een korte loopafstand in de vier windrichtingen bevinden zich het Keizerlijk Paleis, de hoofdkwartieren van toonaangevende overheidsministeries en particuliere bedrijven, het Ginza-district, met zijn chique warenhuizen en elite drinkgelegenheden, en het machtige Tokyo Station, met zijn beroemde kogeltreinen en zijn snelle verbinding met Narita International Airport. Meer dan enig ander stuk onroerend goed kan Marunouchi claimen het epicentrum te zijn van de politieke en economische krachten die modern Japan hebben voortgestuwd.
Locatie, zoals elke ontwikkelaar weet, is het goddelijke principe van onroerend goed. Maar de partners bij Yabu Pushelberg, het in Toronto gevestigde interieurontwerpbureau dat belast is met het Four Seasons-project, stonden nog steeds voor enkele ontmoedigende uitdagingen bij het creëren van een verfijnd, intiem luxe hotel. Ze kregen vijf lagere verdiepingen toegewezen in een al gebouwde 31-verdiepingen tellende glazen kantoortoren. De hoogte van de plafonds was niet overdreven royaal, gezien de behoeften van een hotel. Een andere beperking was de geringe afstand tussen de ramen en de liftschachten, wat prima was voor kantoorpersoneel, maar te benauwend zou kunnen zijn voor een hotelgast.
"We besloten deze nadelen om te zetten in voordelen," zegt George Yabu, een van de ontwerpende partners. "Hoewel er maar 57 kamers zijn, gaven we ze 17 configuraties en pasten we een deel van het meubilair aan. Dus de kans is groot dat iemand die een tweede bezoek brengt aan het hotel een andere ervaring zal hebben." Massieve binnenkolommen, vereist door de aardbevingsvoorschriften in Tokio, werden in sommige kamers omgezet in gebogen muren. In de baden van de hoek suites werden gebeeldhouwde Italiaanse kalkstenen badkuipen geplaatst om te profiteren van de weinige beschikbare panoramische uitzichten op de stad. "Maar de meeste uitzichten zijn vrij alledaags," geeft Glenn Pushelberg, de andere oprichtende partner, toe. "Dus het hotel moest naar binnen kijken."
Inderdaad, de plaats heeft het gevoel van een privéclub. Als je uit de lift stapt in de lobby op de zevende verdieping, is de eerste indruk een van sereniteit. De drukte van de metropool wordt plotseling achtergelaten voor de rustgevende stilte van driedubbel beglaasde vloer-tot-plafond ramen, meubels van ebbenhout en rozenhout, en metalen sculpturen.
Omdat ze te maken hadden met een smalle, rechthoekige ruimte, hebben de ontwerpers de lengte ervan overdreven en deze opgedeeld in drie gebieden: de lobbylounge, de bar en het restaurant, Ekki. "Het gaat niet om een of twee grootse kamers, maar eerder om een reeks goed uitgevoerde kleine ruimtes die goed samenhangen," zegt Pushelberg. De interieurs van deze kamers combineren strakke architectonische lijnen met meer organische decoratieve objecten. Het contrast is vooral merkbaar in de lobbylounge, waar horizontale stenen platen en verticale houten wandpanelen worden verzacht door grote ronde Zulu-hoeden die als sculpturen op standaards worden getoond.
De gastenkamers, gelegen op de vier verdiepingen onder de lobby en het restaurant, streven naar een coconachtig comfort. Hun ruime ramen zijn omlijst met schermen van hout en met glas gelamineerd stof, en ze gebruiken ook lichte gordijnen en Romeinse jaloezieën om licht te beheersen en te filteren in plaats van de blik naar buiten te richten. Het meubilair - stoelen, een bureau, een weelderig bed en een bank langs het raam - is zo geplaatst dat het gasten aanmoedigt hun rug naar de oververhitte stedelijke wereld te keren, en in veel gevallen naar het enorme treinstation beneden.
"Dit is een moderne versie van een Japanse ryokan," zegt Yabu. "Misschien niet in de details, maar filosofisch gezien, als een toevluchtsoord, een rustplaats - een plek om te ontspannen, te baden in een bad en rond te hangen in je badjas."
